اشعار

 رسید مژده كه سر زد هـلال ماه صیام           مـه دعــا و نـیـایـش مـه درود و ســلام

دهـیــد مــژده تــمــام گــنــاه كــاران را           كه حكم عـفـو شده از سوی خـدا اعـلام

مـه نـمـاز و مـه روزه؛ مـاه اسـتـغـفـار           مهی كه پُر بود از لطف خاص و رحمت عام

مباد مـاه خـدا بر تو بـگـذرد ای دوست           که بهـر خود ندهی كار مـثـبـتـی انجـام

شقی ست آنكه خـداونـدگـار حیّ غـفـور           ورا نـبـخـشـد و گـردد مـه صیـام تـمـام

چه صبح ها كه نفس ها در آن بود تسبیح           چه لحظه ها كه بود خواب آن ركوع و قیام

به هوش باش كه تقوی نكوترین عمل است           كلام ختم رسل باشد این خـجـسته پـیـام

خوشا كسی كه ز افتادگان بگـیرد دست           خوشا كسی كه به كـار خـدا كـنـد اقـدام

حــلال بـاد وصـال خــدا بــر آن بــنــده           كه بگذرد زخطا و حـذر كـنـد ز حـرام

بكوش بهر نماز و دعا چه روز و چه شب           بخوان كتاب خداوند را چه صبح و چه شام

از آن شراب كه ساقی آن خـداوند است           بگـیر در عـطـش روزه و بریز به كـام

به یـاد تـشـنـگـی روز حـشر اشك بریز           بـرای تـشـنـه لـب كـربـلا بـسـوز مـدام

بـه یـاد حـنـجـر خـشـكـیـدۀ امـام حسیـن           بنوش آب و بگو با سـرشـك دیـده سلام

اگر گرسنه شدی یاد كن ز طـفل حسین           كه بی غذا دل شب خفت در خرابۀ شام

اگر كه دخـتر نه سـالـۀ تو روزه گرفت           دم غـروب كـه از دسـت مـی دهـد آرام

بسوز و اشك بر آن كودك گرسنه بریز           كه جای نان به سرش سنگ ریخت ازلب بام

اگر تـلاوت قـرآن دلـت ربـود از دست           به قدر و كوثر و یاسین و زخرف و انعام

بریز اشك بر آن لب كه شد ز چوب كبود           بـیـار یـاد ز بــزم شـراب و رأس امــام

برای یـوسـف زهـرا بـلـنـد گـریه كـنـید           كه از گـلـوی بریده به شـیـعـه داده پیام

چـو آب سـرد بـنـوشـیـد یـاد من بـاشـیـد           كه تشنه كام مرا كشت خصم خون آشام

بـزن ز سـوز جـگـر ناله آنچنان "میثم"           که سوز و شور محرم دهی به ماه صیام

با کـثـرت معاصی از سر گـذشته آبـم            نه تاب دوری از تو، نه طاقت عـذابم

لبـریز تر ز دریا سوزان تر از کویرم            آواره تـر ز امـواج، خـالی تر از حبابم

گر قـطره ام بخوانی با بحر همنـشیـنم            گـر ذره ام بـخـوانی در چـشم آفـتـابـم

من از تو می گریزم تو می کشی به سویت            از بس که مهربانی عبدت کنی خطابم

من با تو قهر کردم تو می کنی رفاقت            یـالـلـعـجـب نـدانم بـیـدار یا که خـوابم

اُدْعونی استجب را هم خوانده هم شنیدم            نه من جـواب دادم نه تو کـنی جـوابم

من بـنـدۀ بـد تو، تو آن خـدای خـوبـی            کز لطف بی حسابت آسان کنی حسابم

پیری زپا فکند و از دست رفت عمرم            شـرمـنـده تا قـیـامت از دورۀ شـبـابـم

اشـکـم روان ز دیـده آهـم درون سینه            این اشک و آه کـرده مانـنـد شمع آبـم

گفتم به اشک توبه شویم گناه خود را            دیدم که از گـنـاهـم بـدتـر بود صوابـم

میثم به عذر خواهی دارد دو هدیه با خود            آه است شـاخـه گـل، اشکم بود گـلابم

آه ای پـنـاه هر دو عـالـم بی پـنـاهم            آیــیــنــه ام امـا اســیــر دسـت آهــم

چون بی ستون هر خانه شد، آوار گردد            بی یاد تو خوردم زمین ای تکیه گاهم

گفتم درستش میکنم شد بدتر از قبل            در آمـدم از چـالـه افـتـاده به چـاهم

من بنده نفسم هر آنچه نفـس خواهد            لافم شده هرچه خدا خواهد بخواهم

وقت گـرفـتـاری فـقـط سوی تو آیم            شـرمـنـده از این بندگیِّ گـاه گـاهـم

پیدا کن این گم گـشتـۀ در آرزو را            چون سوزنی  افـتاده در انبار کاهم

با نفس غارت شد دلم، آقا کمک کن            بیچـاره و درمانـده ای در بین راهم

گر سـائل لطف تو باشـم روسپـیـدم            گر پادشـاهی بی تو باشم روسیـاهم

دستـم بگـیـر ای مـنـتـهـای آرزوها            یا رب بـده در خـانـۀ اربـاب راهـم

حتماً درستش می کند او بنده ات را            گر کربلا قسمت کنی بر این گدا هم

اگـر درد، داری دوا مـی کـنـم           بـیـا حـاجـتـت را روا می کـنم

تو از من گریـزیانی و باز من           تو را بـنـدۀ خود صدا می کـنم

اگر چه ز کـار تو نـاراضی ام           تو را باز از خود رضا می کنم

تو با من کنی قهر و من آشتی           تو کردی خطا من عطا می کنم

تو را خواندم اکنون که باز آمدی           کجا دست خـالی رهـا می کـنم

به کارت زدی بس گره های کور           مخور غم من از لطف وا می کنم

تو از من جدا گشته ای ورنه من           کجا از تو خود را جدا می کنم

تـو مـسـتـوجب آتـش دوزخـی           من از اشک چشمت حیا می کنم

مرنج از بـلاها که من گاه گاه           نـوازش تو را بـا بـلا می کـنم

ز آلـودگی تا که پـاکـت کـنـم           تو را عـاشـق کـربـلا می کـنم

به یک یا حسین وبه یک قطره اشک           تو را پاک از هر خطا می کنم

جواب تو را گر نگویم جفاست           کجا من به عـبدم جـفـا می کنم

طبیب و دوای تو «میثم» منم           مـداوات بـا یـک دعـا می کـنم

یاد آن مـولای نـورانی بخیــر            یاد خـورشید جـمارانی بخـیـر

کاشکی روح خـدا معنای نور            داشت این ایّام بین مـا حضور

مهر عالمتاب آزادی کجاست؟            رهروان عشق را هادی کجاست؟

ای خــمـیـنـی آفـتـاب بــام دل            ای تو در آیـین ما هـمـنـام دل

مهربـانی هـای نابت را ســلام            تـا قـیـامت انـقـلابـت را سـلام

از تو یاد و یادگاران زنده است            تا ابد نام جـمـاران زنـده است

مـست از پـیـمـانـۀ عشق توأیم            تـا مـقـیـم خانـۀ عـشـق تـوأیـم

خندۀ گـل نـذر لبخـنـد شماست            هر چه عاشق آرزومند شماست

مردی و مـردانگــی را آیـتـی            لشکر حق را تو نقـش رایتــی

یوسف مصر ملاحت جز تو نیسـت            مهر جانبخش هدایت جز تو نیست

نور باران تا به روز محشر است            مضجع پاکت که جنّت منظر است

یاس از عطر تو گر با خود نداشت            در حریم عشق کی پا می گذاشت

ما نه اهـل کوفه ایم ای مـقـتـدا            گر عـلـی تـنـهـا بماند وای مـا

با تو بر آن عهد و پیمان نخست            مـا وفـاداریـم با عــزم درست

از تو و از آرمانهایت جداست            با علی هرکو نپوید راه راست

راه تو راهی است روشن کورباد            دیده ای کو بسته بر این نور باد

کاروان عشق را رهبر علی است            از شما امروز یادآور علی است

با تو هرکس داشت قلب منجلی            می کند امروز اطاعت از علی

از علی آموخـتیم اخلاص ناب            در مـسیـر نــور بــار انقـلاب

دائم از رهبـر حمایت می کنیم            پاســداری از ولایت  می کنیم

خـرقه پوشان به وجود تو مباهات کنند            ذکر خیر تو در آن سوی سماوات کنند

پـارسـایـانِ سـفـر کرده به آفـاق شهـود            در نـسـیـم صـلـوات تو مـنـاجـات کـنند

پیش آیـینـۀ پیـشانی تو هر شب و روز            مـاه و خـورشیـد تـقاضای ملاقات کنند

پی به یک غمزۀ اشراقی چشمت نبرند            گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کنند

بعد از این، حکمتیان نیز به سر فصل حیات            عـشـق را با نـفـس سبز تو اثـبـات کنند

قدسیان چون ز تماشای تو فارغ گردند            عطر انفاس تو را هدیه و سوغات کنند

بعد از این شرط نخستین سلوک این باشد            کـه خـط سـیـر نـگـاه تو مراعـات کنند

از پنجـره گذشت، فقط یک نسیم بود            طراح خوب حادثه هایی عـظیـم بود

دریا میان سینهٔ او جزر و مد نداشت            آرامشی که در حـرکاتش مـقـیـم بود

او ساده بود، خانهٔ او خانه ای گِلی...            و فرش تخت سلطنتش یک گلیم بود

پرواز ذکر از دو لبش طرح دیگری ست            معمار پر کشیدن هر « یا کریم » بود

دستش پر از نوازش دستان یک پدر            در دست کـودکـانـهٔ طـفـل یـتـیـم بود

ماه از نگاه روشن او نور می گرفت            خورشید طرح سـادهٔ او از قـدیم بود

«آن شب که در آغوش مصلّی بودی            خلقی به تو مجنون و تو لیـلا بودی»

بـر گِـرد تو گـشـتـند و طوافت کردند            چون کـعـبـۀ عـشـق و آرزوهـا بودی

از روح نــمــاز شـب تـو پــیــدا بـود            کـز بـهـر عـروج خـود مـهـیـا بـودی

تـنـهـا نه هـمـیـن داغ به دل امـت شد            داغ دل هـر لالـه بـه صـحــرا بـودی

مردم به جماران همه محـو تو ولیک            تـو جـای دگـر مـحـو تـمـاشــا بـودی

فـرمـانـدهـی کـل قــوا، جـزئـی بــود            عــبـدالله و فــرمــانــدۀ دلـهــا بــودی

ز هـجـر پـیـر جماران به غم گرفتاریم            ز دردِ دوری او نـالـه هــا ز دل داریـم

به یُـمـن دلـبـری آن نگـار شهـر آشوب            مُـریـد سـاقـی عـشـقـیـم؛ مست دلـداریم

تـمـام عـزّت ایـران تصدّق سـر اوست            ز اقــتـدار خـمـیـنـی ست آبــرو داریــم

هـنـوز هـم به خـدا سر درِ حـسیـنـیه ها            مـیـان قـاب وفـا عـکـس یـار بـگـذاریم

مـیـان مـا هـمـه عهـدیست تا ابـد بـاقـی            که پای عهد خود از جان خویش بیزاریم

به جـان فـاطـمـه سوگـند تا قـیـامت هم            ز حُبّ آل عـلـی دست بـر نـمـی داریـم

بـرای حـفـظ ولایـت شـهــیـد بـایـد شـد            که هـمـچـنـان شـهـدا بی قـرار دیـداریم

کلام سید عـلـی بر زمین نخـواهد نماند            که در رکـاب عـلـی از تـبـار عـمّـاریم

الا سـقـیـفـه تبـاران شعـار ما این است            بـرای یـاری رهـبـر هـمـیـشه بیـداریـم

به خاک چادر زهـرا قـسـم که ما شیعه            شهید آن در و دیـوار و خـون مسماریم

خبر ز صلح حسن نیست حرف کرب وبلاست            که ما بـلای زمان را به جان خریداریم

در آسمان نگاهـش بهشت منـزل داشت            بهشتِ روشنی از آن همه فضائل داشت

شکوه و هیبت و حُسن و ملاحتش بی مِثل            عجب جمال و جلالی در آن شمایل داشت

نگـاه روشن او آیـه های « والـفـجـر» و            لـبـش تـرّنـم « یا ایهـا الـمـزمّـل » داشت

رسید صبح سپـیـد نـزول «أعـطـیـنـا»            رسید و کوثری از روشنی حمایل داشت

مسیح بود و دمش جان تازه می بخشید            که زنده از نفحـاتش هزارها دل داشت

دمی به ابـروی پـیـوسته خـم نمی آورد            اگر که لشکر طاغوت در مقـابل داشت

اگر که سیـل عـداوت، چو کـوه پا برجا            اگر که موج ندامت، صفای ساحل داشت

نشد فـداش گـر این نـیـمـه جـان ناقـابل            به راهش آن همه جان بر کفان قابل داشت

چه کرد روح خدا در جهاد عشق و عقل            حکیم عاشق و دلـدادگـان عـاقـل داشت

گذاشت بر دل ما گرچه داغ هجرش را            مسیر روشن او سالکـان واصـل داشت

نهاد دست خـدا در وجـود «سیّد علی»            شکوه و هیمنه ای که «امام راحل» داشت

خـدا کـنـد که بـفـهـمـیـم این سعـادت را            حـیــات طـیـبـه را، نـعـمـت ولایـت را

تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی            تو طبـیب همه ای از چه تو بیمار شدی

تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان            دار منـصـور بُریدی همه تن دار شدی

عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر            ای که در قول و عمل شهرۀ بازار شدی

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی            وه که بر مسجدیان نقـطـۀ پرگـار شدی

خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتی ما سیـرۀ توست            امت از گـفـتۀ در بار تو هـشـیـار شدی

واعظ شـهـر همه عـمـر بزد لاف منی            دم عـیـسای مسیـح از تو پـدیـدار شدی

یادی از ما بنـمـا ای شده آسـوده ز غـم            ببریدی ز همه خلق و به حق یار شدی

**********************************

غزل امام خمینی

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم            چشم بـیمـار تـو را دیـدم و بیـمـار شدم

فارغ از خود شدم و کوس انا الحق بزدم            همچو منصور خـریـدار سـر دار شـدم

غم دلدار فکنده است به جـانـم، شررى            که به جان آمـدم و شـهـرۀ بــازار شدم

درِ میخانه گشایید به رویم، شب و روز            که من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم

جامۀ زهـد و ریـا کـنـدم و بر تن کردم            خـرقـۀ پـیـر خـرابـاتـى و هـشیـار شدم

واعظ شهـر که از پـنـد خـود آزارم داد            از دم رنــد مـى آلـوده مــددکــار شــدم

بـگـذاریـد کـه از بـتـکـده یـادى بـکـنـم            من که با دست بـت مـیـکـده بـیدار شدم

با تو آن عـهـد كه بـسـتـیـم خدا می داند            بی تو، پیـمـان نـشـكـستـیـم، خدا می داند

با تو، سرلوحۀ انصاف گشودیم به عدل            بی تو، دیـبـاچه نـبـسـتـیـم، خدا می داند

با تو، هر بند گره گیر گشودیم ز دست            بی تو، از پا نـنـشـسـتـیـم، خـدا می داند

با تو، بستیم به هم سلسلۀ صبر و ثـبات            بی تو، هـرگـز نگسستـیـم، خـدا می داند

با تو، در میكده خوردیم می از جام ولا            بی تو، با یـاد تو مستـیـم، خـدا می داند

با تو، بودیم و نهادیم به فـرمان تو سر            بی تو، در راه تو هستـیم، خـدا می داند

با تو، از دامگه حـادثه جـستیم و كنون            بی تو، سر بر سر دستـیم، خـدا می داند

خالی ای روح خدا، لطف خدا یاور ماست            پرتو روی نبی، پورعلی، رهـبر ماست

بـا آن کـه آبــدیــدۀ دریــای طـاقــتــیــم           آتـش گـرفـتـه ایـم که غـرق خـجـالـتـیـم

امروز اگـر به سـایـۀ راحت نشستـه ایم           مـدیــون اسـتـقـامـت آن سـرو قـامـتـیـم

دیری ست چشم ها همه مبهوت آن لب است           عمری ست سر سپـردۀ آن خال وحدتیم

این دست ها ادامـۀ دست وفـای تـوست           امروز اگر بـزرگ تر از بی نـهـایـتـیـم

ما بی تو چیستیم؟ چه می دانم ای عزیز!           مـا هـیـچ نـیـسـتـیـم، سـراپـا حـقـارتـیـم

باشد که دست دوست تـسـلایـمـان دهـد           ما را که تا همیشه قدح نوش حـسرتـیم

تنهـا تـو بـد نـدیـده ای از واعظان شهر           مـا نـیـز در شـمـار شهـیـدان تـهـمـتـیـم

رونق فـزای مـیـکـدۀ عـشق بعد از این           تا صبـح وصـل تـشـنـۀ جـام ولایـتــیـم

من کیم قلب وجودم من کیم جان جهـانم          من کیم نـور عـیـانم؛ من کیم سـرّ نهـانم

من کیم کهف حصینم من کیم مهـد امانم          من کیم مولای خلقت در زمین و آسمانم

من کیم؛ فـرمانـروای مُلک حَـیّ لا مـکـانـم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمانم

من کیم من آسـمانی مصلح خـلـق زمینم          من کیم من دست تـقـدیر خدا در آستینم

من کیم من وارث پیغمبر و قرآن و دینم          من کیم سر تا قـدم مولا امیرالمـؤمنـینم

من کیم؛ من آخـریـن تـیـر الهـی در کـمـانم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

من کیم؛ من آفـتاب یازده خورشید نورم          من کیم من مصحفم، توراتم، انجیلم، زبورم

من کیم؛ من مظهر عـفو خداوند غـفورم          من کیم من آن کلیم استم که عالم گشته طورم

من یگـانـه مصلح عـالـم امـام انس و جـانم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

ماه شعبان خنده زن بر آفتاب منظر من          بوسه گاه جـدّه اام زهـرا جـبین مـادر من

سیزده معصوم را روح و روان در پیکر من          جان به قرآن میدهد لعل لب جان پرور من

نقش جاء الحقّ به بازویم شهادت بر زبـانم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

پیشتر از آنکه کامم تر شود از شیر مادر          داشتم بر آسمان معراج چون جدّم پیمبر

بر لبم گردید جاری آیۀ قرآن چو حـیدر          بر همه مستضعفین دادم نوید فتح را سر

با گـل لبخـنـد، بابا بـوسه می زد بر دهـانـم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

من به چـشم شیـعـیـانم جلوۀ الله و نـورم          من میان دوستانم، گر چه پندارند دورم

ملک هستی بحر موّاجی بود از شوق و شورم          دوستان آماده؛ نزدیک است ایّام ظهورم

می رسد دیگر به پـایـان؛ انتظار شـیـعـیـانـم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

گرچه چون یوسف به چاه غیبت کبری اسیرم          هر کجا باشم به کلّ عـالم خلقـت امیرم

غـیبـتم را هست سرّی نزد دادار قـدیرم          تا در اقطاع زمین با دوستانم انس گیرم

گه به سهله گه به کوفه گه به قم گه جمکرانم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

من همان خون خدا هستم که در جوش و خروشم          بانگ هل من ناصر جدّم بود دائم به گوشم

پرچم سرخ حسین ابن علی باشد به دوشم          پُرشود از عدل این عالم به عزم سخت کوشم

چون پیمبر گـلّـۀ صحرای هـستی را شبانم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

جامـۀ خـتـم رسُـل پوشیـده بر قـدّ رسایم          ذوالفقار مرتضی در پنجۀ مشکل گشایم

چارده خورشید پیدا در جـمـال دلـربـایم          میرسد از کعبه بر گوش همه عالم صدایم

جمع می گردند در یک لحظه گردم دوستانم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

میرسد روزی که با عدلم اروپا را بگیرم          وز پی احـیای قـرآن کلّ دنیا را بگیرم

پنجۀ قـهـر افکنم حـلـقـوم اعدا را بگیرم          داد حیدر، داد محسن، داد زهرا را بگیرم

داد ثـارالـلّـهـیـان را از یـزیـدی هـا سـتـانـم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

منـتـظـر باشید مهـدیّـون به امیّـد وصالم          میرسد روزی که گیرم پرده از ماه جمالم

من امـیـد مصطفی؛ من آرزوی قـلب آلم          من شما را آبرویم، عـزّتم، قدرم، جلالم

من به میثم شهد وصل خویشتن را می چشانم

من کیم؛ فرزند زهـرا مهدی صاحب زمـانم

ای حق نـیـافـریـده کـسی را مـثـال تو            خورشید جلوه ایست ز نـور جـمال تو

ای محـرم حـریـم خـداونـد ذو الجلال            ای عقل مانده مات ز جاه و جـلال تو

هـرجـا به آیـه آیـه قـرآن کـه بـنـگـرم            گفته خـدا سخـن ز خُـلـق و کـمـال تو

ای برگـزیـده ای که تـویی خـتـم انـبـیا            وین افـتخـار داده به تو ذو الجـلال تو

امشب به وادی دل من شور محشر است            سـرد است آن دلی که ندارد خـیال تو

ای کـعـبـۀ امـیـد همه در نـمـاز عشق            محراب ماست ابروی همچون هلال تو

دامان اهل بیت تو حـبل المتـین ماست            دسـت تــوسّــل مـن و دامــان آل تــو

مـن کـیـستـم غـلام غـلامـان کـوی تو            ای کـاش پا نـهـد به سـر من بـلال تو

هرکس گشود لب چو وفایی به مدح تو            یک نکته هم نگفت سخن از وصال تو

اى خـواجـه عالم همه عـالم به فـدایت           چون كرده خـدا، خلـقت عالم ز برایت

ذات تو بود عـلّـت و عالم همه معلول           در حـقّ تو لـولاك از آن گـفته خدایت

شد خـتم رسالت به تو این جـامه زیبا           خـیّـاط ازل دوخـتـه بـر قــدّ رسـایـت

در روز جـزا جـمـلـه رسـولان مكـرّم           از آدم و عـیسى همه در تحـت لـوایت

هنگام سخا چون به عطا دست گشائى           صد حاتم طائى شده درویش و گدایت

مردم هـمه مشتـاق به فـردوس بـرینند           فـردوس برین تا شده مـشـتـاق لـقـایت

راضى به رضا گشتى و صابر به مصائب           تا صبر و رضا مات شد از صبر و رضایت

خلقِ جـهـان محو نـور روى محـمد           شـیـفـتــۀ سـیــرت نـكــوى مـحـمــد

دیـده گـرش صد هـزار بار بـبـیـنـد           سیر نـخـواهـد شدن ز روى محـمد

نیست مهى در فلك به نـور جمالش            نیست گلى در چمن به بوى محمد

سـلسلـۀ كـائـنـات و رشـتـۀ هـسـتى            بسته سراسـر به تـار موى محـمـد

خـوى مـحـمد شعار ساز كه خویى            نیست پسنـدیـده ‏تر ز خـوى محـمـد

ره نـبـرد سـوى شـاهـراه حـقـیـقـت            تا نـبـرد ره كسى به سـوى محـمـد

هیچ دلى خـالى از محـبّت او نیست           پر شده عـالـم ز گـفـتـگـوى محـمـد

زنـده شود از نـسیـم صبح وصالش           هـر كـه بـمـیـرد در آرزوى محـمـد

صبح قیامت كه سر ز خـاك برآرد           دل رود اول به جـستـجـوى محـمـد

یا رب در روز رستخـیـز، مریزان           آبــروى مــا بــه آبـــروى مــحــمـد

خوشه نچینى«رسا»ز خرمن فیضش            تا ننهى سـر به خـاك كوى محـمـد

نـام احـد کـه نـام خـداونـد سـرمـد است           میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است

آدم کـه گشت توبـه او نـزد حـق قـبـول           از فیـض«یا حمـیـدُ بحق محمـد» است

بـا دیـدن جــمـال تـو خــوبـان دهـر را           در دل امیـد بـاغ جـنـان داشتن بد است

دست تو ظرف رحمت بی انتهای هوست           هرچه خدا به خلق ببخشد، از این ید است

مقصود باغ و لاله و حور و قصور نیست           اهـل بهشت را سر کوی تو مقصد است

پیش از هبـوط آدم و حـوا بـه خط نور           دست خـدا نـوشت: مـحـمّـد مؤیـد است

 ذکـر خـدا و ذکـر ملک تـا قـیـام حشر           پـیـوستـه بر شمـا صلـوات مجـدد است

بـر سـر در بهشت و جهـنـم نـوشتـه اند           بغض تو نار و مهر تو خُلد مُخَلّد است

تـفـسـیـر یـک حدیـث ز مـیـم دهـان تو           بالله نـیـاز مـن به هـزاران مجـلّـد است

گـفـتـم بــه بــزم قـرب الـهـی قـدم نـهـم           دیـدم که نغمه صلواتت خوش آمد است

چـشم تو را اگر چه خـمار آفریده‌اند            آمیـزه ای ز شور و شـرار آفریده‌اند

از سرخی لبـان تو ای خـون آتـشین            نـار آفــریــده‌انـد انــار آفــریــده‌انــد

یک قطره بوی زلف ترت را چکانده‌اند            در عـطردان ذوق و بهـار آفریده‌اند

زندانی است روی تو در بند موی تو            ماهـی اسـیـر در شب تـار آفـریده‌اند

مانند تو که پـاک تـریـنی فـقـط یکی            مـانـنـد مـا هـزار هــزار آفـریـده‌انـد

دستم نمیرسد به تو ای باغ دور دست            از بس حصار پشت حـصار آفریده‌اند

این است نسبت تو و این روزگار یأس:            آیـیــنـه‌ای مـیـان غــبـار آفـریـده‌انـد

اتفاقی خاص در عرش عظیم افتاده بود           لرزه بر اندام شیطان رجـیـم افتاده بود

چون که بر پیـشانی مـولـود پـاک آمنه           نقش بسم الله الرحمن الرحیم افتاده بود

درنخستین جزء قرآن هم به پایش با خضوع           معنی رمـز الف با لام و میم افتاده بود

از ازل در آخـرین جـام می پیـغـمبری           عکس زیبای رخ طفلی یتـیم افتاده بود

روی بام شهر مکه در شب میلاد نور           بقچه بوی گل از دست نسیـم افتاده بود

سایۀ فـرّ و شکـوه جـاودانـش هم چنان           بر سر عیسی و موسای کـلیم افتاده بود

مهر او، مهر وصیش، مهر دختش بی گمان           در دل هر صاحب عقل سلیم افتاده بود

بر سرش ز آن دم که پا بر عرصه هستی نهاد           سـایـۀ نـور خـداونـد کـریـم افـتـاده بود

هرکه با او یا وصیش بی دغل میرفت راه           در حقیقت بر صراط مستقیم افتاده بود